 |
| ေအာ္တာ၀ါ |
ေဆးေတြဆိုလဲ တိုင္းရင္းေဆးေတြ သစ္ဥသစ္ဖု ေလညွင္းဖာလာ စသည္ျဖင့္ အေျခာက္ခံထုေထာင္း၊ပရုတ္.... ေန...ေန...ေန သြားေတာ့ ဆိုပီးလႊတ္လိုက္တာပါ။ း) အမ်ိဳးသားကေျပာပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတယ္ တစ္ကယ္သာဖြင့္စစ္ရင္အကုန္ နီးပါးအသိမ္းခံရမယ္တဲ့..။
က ်မ္းမာေရးအေၾကာင္းဆက္ရမယ္ဆိုရင္ ရာသီဥတု ေနေျမအေျပာင္းလဲမွာ မထင္မွတ္ထားတာေတြျဖစ္လာတတ္တယ္။ အဲဒီအခါ အစစရာရာေစ်းၾကီးတဲ့ ဒီလိုႏိုင္ငံမ်ိဳးကိုလာ ေတာ့မယ္ဆိုရင္ က ်မ္းမာေရးကဒ္ မရေသးခင္ သံုးလအထိ လံုေလာက္တဲ့ ေငြေၾကးပမဏရွိိဖို႕ရယ္ အသြားလာအစားေသာက္အစစရာရာ ဆင္ေျခဖို႕ လိုပါတယ္။
က ်မ္းမာေရးကဒ္ ကို ႏိုင္ငံထဲေနျပီး (၃) လ ျပည့္ တာနဲ႕ စာတိုက္ကေနလွမ္းပို႕ေပးပါတယ္။ ကဒ္ရွိပီးေနာက္ပိုင္းမွာ မိသားစုဆရာ၀န္ ရွာရပါတယ္။ ဒါကလဲ ဆိုင္ရာ ဌာနေတြကို ဖုန္းဆက္ျပီး လွမ္းအေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ ကိုယ္လက္ရွိေနထိုင္တဲ့ေနရာ နဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဆီကိုလွမ္းညြန္းတဲ့အခါ ဆရာ၀န္နဲ႕သြားေတြ႕ ကိုယ့္ က ်မ္းမာေရး မွတ္တမ္းေတြအကုန္ သူ႔ဆီမွာ သိမ္းထား ေပးပါတယ္။ နာမက ်မ္းဖ်ားနာလို႕ ေဆး လိုခ်င္ရင္ မိသားစု ဆရာ၀န္ကဘဲ ေဆးညြန္းစာ ေရးေပးမွ ဆိုင္မွာ သြား၀ယ္ရပါတယ္။ ေဆးအေတာ္မ်ား မ်ားက ဆရာ၀န္ညြန္ၾကားစာရြက္မပါဘဲ ၀ယ္လို့မရပါဘူး။ ေဆးခန္းသြားတာ၊ အထူးကု ဆီသြားတာေတြ၊ မိသားစုဆရာ၀န္နဲ႕ ေတြ႕တာ အေရးေပၚေဆးရံု သြားတာေတြ.. ခြဲစိတ္ ကေလးေမြး အားလံုးကို ႏိုင္ငံအစိုးရက ေပးထားေပးလို႕ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ အိပ္ကပ္ထဲ စိုက္ထုတ္စရာမလို ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ.... ေဆးရံုေပၚမွာ ကုသခ်ိန္အတြင္း ေဆး ေတြ လိုအပ္တဲ့ ပစည္းကရိယာေတြ အစားေသာက္ေတြကအစ အကုန္ လံုးအလကားေပးထားေပမယ့္ ေဆးရံုဆင္း ျပီး ေနာက္ဆက္တြဲ လိုအပ္တဲ့ ေဆး၀ါး ေတြ၊ ဆရာ၀န္ညြန္လိုက္တဲ့ေဆးေတြအကုန္ကိုေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္၀ယ္ရပါတယ္။ ဒီေနရာမွ က ်မ္းမာေရးအာမခံ ကုမၸဏီ ေတြက အေရးၾကီးလာပါပီ။ မိသားစု၀င္ထဲမွာ တစ္ေယာက္က အလုပ္လုပ္ေနရင္ လခထဲကေန လစဥ္ ျဖတ္ပီးေပးရတဲ့အထဲမွာ အာမခံေၾကးလဲပါပါတယ္။ အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာေကာင္းရင္ေကာင္းသလို ကိုယ္ ေပးရတဲ့ ပမာဏ နည္းမ်ားမူတည္သြား ပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ေဆး၀ါး၀ယ္ရင္ ၈၀% ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္အလုပ္က လဲ အာမခံရွိတယ္ ဆိုရင္ က ်န္တဲ့ ၂၀% ကိုသူ႔ဆီက ျဖတ္ပီး အိပ္စိုက္စရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအထဲမွာမွ သြားဘက္ဆိုင္ရာ အာမခံ၊ မ်က္လံုးအျမင္ဆိုင္ရာအာမခံေတြပါထပ္ေပါင္းထားပါတယ္။ သြားဘက္ဆိုင္ရာကုသဖို႕ကေတာ့ ဒီမွာေစ်းအၾကီးဆံုးလို့ေျပာလို႕ရပါတယ္။ သူတို႔ေတြကို ေအးဓျမ (စလံုးေပါင္းမသိ) လုိ႕ သူမ်ားေနာက္ေျပာင္အတည္ေခၚၾကပါတယ္။ အမ်ိဳးသားက အစိုးရမွာအလုပ္လုပ္ေတာ့ ကၽြန္မထက္စာရင္ သူ႔ အာမခံက ပိုအားေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီအတြက္လဲ သြားေဆးခန္းသြားျပီးဆိုရင္ သူတို႔က ဘယ္ေလာက္က ်မယ္ ဆိုတာကို မေျပာေတာ့ပါဘူး။ အာမခံကဒ္ကို တစ္ခါတည္း သူတို႔ စက္ထဲတန္းထည့္ပီးသူ႕အာမခံဘယ္ေလာက္အထိတင္ေတာင္းလို႕ရလဲ ဆိုတာသိတာနဲ႕ တစ္ခုပီး တစ္ခု ဆက္တိုက္ကို လုပ္ခိုင္းေတာ့ တာပါဘဲ။ ဥပမာ ခေရာင္း မလုိတဲ့ ဟာ ကို အတင္းခေရာင္းတပ္ခိုင္းတာ မ်ိဳး၊ မလိုအပ္တဲ့ အေပါက္ကိုအတင္းခ်ဲ႕ပီး ဖာတာမ်ိဳး။ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအတိုင္းတာနဲ႕ေတာ့မသိေပမယ့္ ကၽြန္မသိလာတဲ့ ရံုးက မိတ္ေဆြ ေတြအကုန္ သူတို့လဲ အတူတူခံခဲ့ရေၾကာင္း..ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
ကဲ ကိုယ့္ပိုက္ဆံ ကုန္တာမွမဟုတ္တာ... လုပ္ပါေစလို့ေျပာဖုိ႕ကလည္း တစ္ကယ္တည္း ခံေနရတာက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္မဟုတ္လား။ ဘယ္ေဆးခန္းဘဲျဖစ္ျဖစ္သြားေတာ့မယ္ ဆို အပိြဳင့္မန္႔ ယူရပါတယ္။။ ယူပီးကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ေအာင္ တစ္ခါတစ္ေလ အလုပ္ဖ ်က္ သြားထိုင္ေဆာင့္ေနရပါေသးတယ္။ ေဆးရံုဆိုလဲ အလကားကုေပးလို႔ ၀မ္းမသာေလနဲ႕အံုး.. တစ္ခုခုျဖစ္လို႕ ေဆးရံုေျပးပီး ဆိုရင္ တစ္ညလံုးနီးပါးအနာခံပီးထိုင္ေဆာင့္ရပါတယ္။။။ နာ ရင္ နာသလို ဆိုးရင္ဆိုးသလုိ ဦးစားေပးစနစ္မွာ ကိုယ့္အသက္ခႏၱာျမဲေနသမွ ် စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕ ေစာင့္ေပေတာ့။ ဖုန္း၊ အားသြင္းၾကိဳး ဖတ္ဖို႕စာအုပ္ အားလံုးေတာ့ အဆင္သင့္ ယူသြားရတာေပါ့ေလ။ ၀င္၀င္ခ်င္းမွာ စစ္ေဆးေပးတဲ့ နပ္စ္ က ကိုယ့္ အေျခေနစစ္တဲ့အခါ နာက ်င္မႈ နဲ႕ ေနႏိုင္တဲ့အေနထား ၁ -၁၀ ေမးလို႕ ကိုယ္က ၆-၇ ေလာက္ေျပာမိရင္ ေစာင့္ေပေတာ့... ကိုယ့္အလွည့္ ေရာက္လို႕အခန္းထဲပို႕ပီးရင္ ဆရာ၀န္လာဖုိ႕ ထပ္ေစာင့္ေနတုန္း နပ္စ္ ေတြက အရမ္းနာေနလား.. နာတယ္ေျပာရင္ ေမာ္ဖိန္းပါတဲ့ ေဆးထိုးပီး အိပ္ခိုင္းလိုက္ေရာ.. ေနာက္ေန႔အလုပ္ပ်က္...
အလကားရတာဘဲ ဒါေတြသီးခံရမွေပါ့ေလလို႕ စိတ္ထဲအျမဲရြတ္ေနေပမယ့္..တစ္ခါတစ္ေလလဲ တစ္ခုခုျဖစ္ ေဆးခန္းခ်က္ခ်က္သြားခ်က္ခ်င္းကုလို႕ရတဲ့ေနရာမ်ိဳး ကိုေတာ့ ျပန္ေတာင္းတမိတာ အမွန္ပါဘဲ။ တစ္ခုဘဲအရမ္းကိုစိတ္ခ်မ္းသာရတာကေတာ့ ေစာင့္ရတာနဲ႕တန္ေအာင္ တာ၀န္က ်ဆရာ၀န္ နပ္စ္ေတြက အရမ္းကိုေဖာ္ေရြ သေဘာေကာင္းျပီးယဥ္ေက ်းၾကတာပါဘဲ။ ခ်စ္သူေမာင္ ေက ်ာက္ကပ္ေက ်ာက္တည္လို႕ ေဆးရံုတက္ရတုန္းက လူနာေစာင့္ေတာင္မလိုဘဲ နပ္စ္ ေတြေရာ၊ နပ္စ္ေအာက္က အကူေတြေရာ လိုေလးေသးမရွိ အကုန္ လုပ္ေပးသြားတာ.. ဘာမွေျပာစရာမရွိဘူး။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ကၽြန္မေတာင္းသူတုိ့လို မျပဳစုတတ္ဘူးေလ.. အစားေသာက္ဆိုလဲ ေဆးရံုက မီးဖိုေခ်ာင္ခန္းေလးမွာ အကုန္ အလ ်ံပယ္ ထားထားေပးပါတယ္။
က ်မ္းမာေရးအာမခံ ကို အလုပ္က တစ္၀က္ေပးေပးတဲ့ ေနရာေတြရွိသလို အလုပ္က လံုး၀မေပးဘဲ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္လစဥ္ေပးပီး၀ယ္ထားလို႔လဲရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပန္တြက္ၾကည့္ရင္ တစ္လကို ေဒၚလာ ၁၀၀ ေက ်ာ္ ေပးပီး အာမခံ၀ယ္ထား တာထက္စာရင္ လစဥ္၀င္ေငြထဲက ၁၀၀ ေလာက္ဖယ္ထားပီး လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္မွ အဲဒီထဲ က ထုတ္သံုးတာပိုအဆင္ေျပမွာပါ။
ကၽြန္မကေတာ့ အလုပ္က ေပးထားတဲ့ အာမခံကို၀ယ္ထားရပါတယ္။ တစ္လကို ေဒၚလာ ၁၄၀ ျဖတ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းက လဲ အာမခံတိုင္းေဆးအကုန္မေပးပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မေသာက္ေနရတဲ့ေဆးဆိုရင္ တစ္လ ကို ၁၂ လံုးဘဲ ေပးပါတယ္။ ၁၂ လံုးကုိ အာမခံမရွိဘဲ၀ယ္မယ္ဆိုရင္အခြန္ထည့္ေပါင္း ေဒၚလာ ၃၅၀ ေပးရပါတယ္။ အာမခံနဲ႕ဆို ရင္ ၃၀ ေလာက္ဘဲ ထပ္ေပးရတယ္။ အမ်ိဳးသားဆီက အာမခံကဒ္ကိုပါထည့္ေပါင္းလိုက္ေတာ့ တစ္ျပားမွေပးစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အာမခံ ၀ယ္ေတာ့ မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္လိုအပ္တဲ့ ေဆး၊ ကိုယ့္အတြက္ အသံုး၀င္မယ့္ အရာေတြအတြက္ သူ႔တို႕စည္းထဲေဘာင္၀င္မ၀င္အရင္တြက္ၾကည့္၊ က ်မ္းမာေရးေကာင္းသူေတြအတြက္ ေတာ့ လစဥ္သီးသန့္ေလးဖယ္ပီး ေဆးဖိုး၀ါးခစုထားရင္ အဆင္ေျပမွာပါ။ဒါကေတာ့ က ်မ္းမာေရးနဲ႕ပတ္သတ္သမ ွ ် သိမွတ္ေလ့လာရတာေလးေတြပါ။
ကေနဒါကို အရင္ကအလုပ္ကိစၥနဲ႕ ေရာက္ဖူးေပမယ့္ အပီးပိုင္ေျပာင္းလာေတာ့ မယ္ဆိုေတာ့ ပထမဆံုးစဥ္းစားရတာ အလုပ္အသစ္ပါ။ ကၽြန္မအလုပ္လုပ္ဖူးေနတဲ့ အဖြဲ႕စည္း တည္ရွိတဲ့ ျမိဳ႕ က ကၽြန္မအေျခခ်မယ့္ေနရာနဲ႕ အရမ္းကိုေ၀းေနပါတယ္။ အလုပ္ေနရာေပၚလာတိုင္း သြားခ်င္ေပမယ့္ ခ်စ္သူေမာင္က ဒီေလာက္အၾကာၾကီးအေ၀းမွာခြဲေနပီး ပီ၊ အခုေနာက္တစ္ေနရာ အလုပ္သြားလုပ္အံုးမွာလား ဘာညာကြိကြ ေျပာ့တဲ့အခါ... ကြ ်န္မလက္ ေလ ်ာ့ပီး ကိုယ္ေနထိုင္တဲ့ေနရာမွာဘဲ အလုပ္သစ္ရွာဖို႕ စလုပ္ရပါတယ္။ သူကေတာ့ အလုပ္မလုပ္ေစခ်င္လို႕ ဘာမွမကူညီပါဘူး.. ကၽြန္မဘဲတစ္ေယာက္တည္း အိမ္မွာ က ်န္ေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေလး အြန္လိုင္းမွာ အလုပ္နဲ႔ပတ္သတ္တာေတြအကုန္ လိုက္ၾကည့္ေတာ့ အဆင္ေျပမယ့္ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြရယ္၊ ကိုယ့္အိမ္နဲ႕နီးတဲ့ေနရာက ေခၚတဲ့အလုပ္မွန္သမွ လိုက္ေမးမိခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရမွာ မကၽြမ္းက ်င္တဲ့ကၽြန္မ ကိုယ္ေရး cv ကို ကိုယ္ေလ ်ာက္တဲ့အလုပ္ နဲ႕ေလ ်ာ္ညီေအာင္ျပဳျပင္ျပင္ဆင္သင့္တာကိုမသိခဲ့တာေၾကာင့္ သူတို့က အလုပ္ကိုင္အေတြ႕ၾကံဳနဲ႕ရထားတဲ့ ဘြဲ႕ေတြနဲ႕ ဒီအလုပ္လာေလွ ်ာက္တာမသင့္ ေတာ္ပါဘူးလို႕ဘဲ စာေတြျပန္ရခဲ့တယ္။ စိတ္ကလဲ ပ်က္ ကိုယ့္က ကလဲတစ္ခါမွ အလုပ္မေျပာင္းဘူးေတာ့ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ မသိခဲ့ဘူး။ ဒါနဲ႕ဘဲ ဆရာတစ္ေယာက္ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ သူကေနဒါ စေရာက္တုန္းက ေအဂ်င္စီေတြနဲ႕ အလုပ္လိုက္လုပ္ဖူးခဲ့တာသတိရေတာ့ ကိုယ္လဲ ကိုယ္လုပ္ဖူးတဲ့ စာရင္းကိုင္နဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ ေအဂ်င္စီတစ္ခုမွာ စာရင္းသြင္းပီးေလ ်ာက္ပီးေနာက္ေန႕မွာဘဲ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ဖုိ႕ ေခၚပါတယ္။ အင္တာဗ် ဴးသြားေတာ့ ကိုယ့္အခ်က္လက္ေတြ နဲ႕ ေအာင္လက္မွတ္ မိတၱဴေတြအကုန္သူတို႔ယူထားပီး ဖိုင္ထဲမွာ သိမ္းထားမယ္ေျပာခဲ့တယ္။ ပထမဆံုးသူတို့ လိုခ်င္ကေတာ့ ကေနဒါ ပညာေရးအဆင့္ပါဘဲ... ကၽြန္မကံေကာင္းေထာက္မစြာ ဘြဲ႕လက္မွတ္ကို WES (World Education Services (WES) non-profit credential evaluation service in North America) ကို လွမ္းပို႕လိုက္ေတာ့ သူတို႔ က ဒီက ပညာေရးစနစ္နဲ႔ ညီတူတဲ့ လက္မွတ္တစ္ခုထုတ္ေပးပါတယ္။
အစပိုင္းကေတာ့ ေက ်ာင္းဘဲ ျပန္တက္ရမလို နဲ႔ ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနတုန္းမွာ ေအဂ်င္စီက လက္ခံလိုက္ေတာ့ အစီစဥ္ဖ်က္လိုက္ပီး သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ အင္တာဗ် ဴးသြားဖို႕ လွမ္းအေၾကာင္း ၾကားခဲ့ပါတယ္။ ပထမဆံုး လုပ္ငန္းခြင္အင္တာ ဗ်ဴး မွာ ၁၅ မိနစ္ဘဲၾကာပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ ကိုယ့္ေနာက္က ေစာင့္ေနတဲ့ ၄ ေယာက္ေလာက္ ကို ၾကည့္ပီး စိတ္ထဲမွာေတာ့ ရခ်င္မွရပါမွာေလဆိုပီး အိမ္ျပန္အိပ္ေနတုန္း ညေနပိုင္းမွာ ေအဂ်င္စီက မန္ေနဂ်ာက အလုပ္ခန္႔လိုက္တဲ့အေၾကာင္း တနလၤာ ကေနစဆင္း ရမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေျပာခဲ့ပါတယ္။ အစပိုင္းမွာေတာ့ အရမ္းကိုစိုးရိမ္ခဲ့ေပမယ့္ အစစရာရာအဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ေအဂ်င္စီလက္ေအာက္မွာ ၂ လ ခြဲေလာက္လုပ္ပီး မန္ေနဂ်ာ ခ်ဳပ္က သူတို႔ဆီမွာ အလုပ္၀င္ဖို႕စိတ္၀င္စားမႈရွိမရွိ၊ လစာ၀င္ေငြနဲ႕ အက ်ိဳးျမတ္ေတြ အေၾကာင္းရွင္းျပပါတယ္။ အစပိုင္းမွာေတာ့ ေအဂ်င္စီနဲ႕ ဆက္ေနပီး ေနရာစံုမွာ လွည့္ေျပာင္းပီးအလုပ္ဆက္ေနဖို႕ စဥ္းစားမိေပမယ့္ ဘယ္အလုပ္ေျပာင္းေျပာင္း ကေနဒါအလုပ္အေတြ႕အၾကံဳဆိုတာ ပထမဆံုး ေမးခံရမွာမို႕တစ္ႏွစ္ေလာက္ ဆက္လုပ္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အလုပ္ထဲက သူေတြကလဲ အရမ္းကို သေဘာထားျပည့္ ကူညီၾကပါတယ္။ သိုးမဲကေတာ့ ရွိစျမဲမို႕ အစဥ္မေျပတာေတြ ေနရာမေပးခ်င္တာေလးေတြ ဆရာလာလုပ္ခ်င္တာေလးေတြကေတာ့ ၾကံဳ ရတာေပါ့ေလ..ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ေျမာက္ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ ဘူး ကၽြန္မတို႕ ျမန္မာေတြဟာ အလုပ္က ်ိဳးစားပီး ရိုေသကၽြိ ဳးႏြံ အလုိက္သိသူေတြမို႕ အလုပ္အေထြေထြထဲမွာ ဘယ္ေနရာ ဘယ္အပိုင္းကေနေန ထူးခြ ်န္ၾကသူေတြခ်ည္းပါဘဲ။ ဘာသာစကားအရသာ အခက္ခဲအနဲငယ္ရွိေနၾကေပမယ့္ ကေနဒါလို ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဘယ္သူမွ မကဲ့ရဲ႕ၾကသလို အေလးစိုက္နားေထာင္ပီးအေရးေပးၾကပါတယ္။ တစ္ခုဘဲသတိထားရတာ ေအးရွား (ဖား၊ ဗလခ်ိဳက္၊ဘဂုန္း၊ သိရိလဂၤါ) က သူေတြပါဘဲ... း) သူတို႔ေတြက ဒီမွာေက ်ာင္းတက္ပီးစကားကိုမြတ္ေနေအာင္ေျပာတတ္ပါတယ္.. ဆရာလဲ လုပ္ခ်င္ၾကသလို.. လစ္ရင္လစ္သလိုလဲ ဘာသာစကားေပၚအေျခခံပီး သေရာ္တတ္ၾကပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ ရံုးမွာသူတို႕ေတြမရွိလို႔ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။။။ ရွိတဲ့သူေတြက လဲ ထုတ္လုပ္ေရးအပိုင္းမွာဆိုေတာ့ကိုယ့္ကိုဆရာလာက ်မယ့္သူမွရွိဘူး။
ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ္ဘာ၀တ္၀တ္၊ ဘယ္လိုေနေန လာကဲ့ရဲ႕မဲ့သူမရွိသလို ဘယ္သူမွလဲ ေ၀ဖန္တီးတိုးမလုပ္ၾကဘူး။ ဗိုက္ပူသလား..ပူတယ္..ကိုယ္က ်ပ္၀တ္တယ္.. ေျခသလံုးတုတ္လား ေဘာင္းဘီတို၀တ္တယ္.. ဂရုတစ္စိုက္လိုက္ၾကည့္မေနဘူး။ ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာလုပ္ သြားစရာရွိတာသြား..လြတ္လပ္လွပါတယ္။
...ဆက္ရန္...
No comments:
Post a Comment